คู่มือแนะนำ คู่มือการทานราเม็งในญี่ปุ่น ราเม็ง อาหารญี่ปุ่นที่จะทำให้คุณรู้สึกเติมเต็ม

คุณสามารถเจอบะหมี่ราเม็งได้ทุกซอกทุกมุมของประเทศ ซึ่งมีความหลากหลายและแตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาคแบบไม่มีที่สิ้นสุด ลงใต้ไปซัปโปโร เพื่อลองมิโซะราเม็งท็อปปิ้งด้วยเนยแผ่น หรือมุ่งไปทางใต้ของคะโงะชิมะ เพื่อชิมทงคตสึราเม็งหมูซึ่งมีกลิ่นน้ำสต๊อกไก่และซาร์ดีน ราเม็งญี่ปุ่นวิวัฒนาการมาจากอาหารพื้นฐานที่นำมาจากจีนจนกลายเป็นปรากฎการณ์ระดับโลก โดยในปัจจุบันมีเชฟมาเตรียมอาหารด้วยวัตถุดิบคุณภาพดีเยี่ยม ราเม็งเป็นหนึ่งในอาหารที่เรียบง่ายที่สุดของญี่ปุ่นและยังเป็นหนึ่งในอาหารที่เป็นสัญลักษณ์ของญี่ปุ่นด้วย

บะหมี่ราเม็งมีต้นกำเนิดมาจากประเทศจีน ยังไม่มีข้อมูลที่แน่ชัดเกี่ยวกับการนำราเม็งจากจีนเข้ามาที่ญี่ปุ่น แต่ที่แน่ ๆ คือในปี ค.ศ. 1910 มีร้านอาหารจีนในอะซะกุซะ โตเกียว ที่เริ่มเสิร์ฟอาหารที่เรียกว่าลามิอัน บะหมี่แป้งข้าวสาลีสไตล์จีนเสิร์ฟพร้อมกับน้ำซุปเนื้อหรือปลาได้กลายเป็นกระแสในเวลาไม่นาน โซบะและอูด้งเป็นส่วนหนึ่งของอาหารญี่ปุ่นไปก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้น อาหารเส้นในถ้วยน้ำซุปจึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ แต่เพิ่ม “คันซุอิ” ซึ่งเป็นส่วนผสมสำคัญของราเม็งและถือเป็นนวัตกรรมที่เกิดขึ้น คันซุอิเป็นสารละลายด่างที่ทำให้เส้นราเม็งมีลักษณะพื้นผิวที่นุ่มลื่น ในเวลาไม่นาน ถนนในโยโกฮามะไชน่าทาวน์ ก็ได้เต็มไปด้วยแผงลอยขายราเม็งและเกี๊ยวซ่า

ราเม็งญี่ปุ่นยังคงมีความนิยมสูงขึ้นตลอดช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1945 ญี่ปุ่นภายใต้การยึดครองของอเมริกาได้ประสบภาวะข้าวขาดแคลนที่เลวร้ายที่สุดในรอบหลายทศวรรษ ด้วยเหตุนี้ สหรัฐฯ จึงจัดหาแป้งเพื่อเป็นการช่วยเหลือในยามฉุกเฉิน ทำให้เกิดการเริ่มต้นทานอาหารกลางวันขึ้นในโรงเรียนประถม ถึงแม้จะมีการห้ามขายแผงลอยจะถูกสั่งห้ามชั่วคราว แต่ก็มีคนแอบแบ่งแป้งบางส่วนจากโรงสีพาณิชย์ไปวางขายในตลาดมืดและเอาไปใช้ทำราเม็ง ในปี ค.ศ. 1950 กฎหมายแลกเปลี่ยนแป้งสาลีเหล่านี้ได้ถูกยกเลิกเนื่องจากชาวญี่ปุ่นหลายคนที่กลับมาจากการประจำการในจีนรู้สึกถูกใจในรสชาติของราเม็ง เหตุการณ์เหล่านี้ได้ทำให้มีร้านราเม็งเกิดขึ้นทั่วทั้งประเทศเป็นจำนวนมากและให้กำเนิดราเม็งประเภทต่าง ๆ นานาอย่างนับไม่ถ้วน

เมื่อแบ่งเป็นประเภทกว้าง ๆ ราเม็งมีอยู่สี่ประเภทหลัก สามประเภทแรกนั้นขึ้นอยู่กับเครื่องปรุงรส ได้แก่ มิโซะราเม็ง, ชิโอะราเม็ง (เกลือ) และโชยุราเม็ง (ซีอิ๊ว) ส่วนประเภทที่สี่คือทงคัตสึหรือน้ำซุปกระดูกหมู โดยการปรุงรสและทำน้ำซุปสต๊อกด้วยวัตุดิบอื่น เช่น ไก่ ปลา และอาหารทะเลแต่ต่างกันไปตามการผสมผสานของแต่ละพื้นที่ และแต่ละร้า เพียงแค่รสชาติหลักสี่รสชาตินี้ ราเม็งจึงมีความหลากหลายในแต่และภูมิภาคอย่างมากมายนับไม่ถ้วนแล้ว ซัปโปโรราเม็งมีชื่อเสียงในด้านซุปทงคัตสึที่ผสมมิโซะ ท็อปปิ้งมักจะเป็นวัตถุดิบโปรดของคนท้องถิ่น ข้าวโพด และอาหารทะเล ในฟุคุโอกะ ราเม็งสไตล์ฮะคะตะเป็นราเม็งที่ได้รับความนิยม  ซึ่งราเม็งจะประกอบไปด้วยซุปกระดูกหมูข้น ท็อปปิ้งแบบง่ายๆ และคาเอดามะหรือก็คือการขอเติมเส้นขณะที่ซุปกำลังร้อน

ภูมิภาคเล็ก ๆ และพื้นที่ต่าง ๆ ทั่วญี่ปุ่นก็จะมีราเม็งในแบบของตัวเอง ทตโตริขึ้นชื่อเรื่องซุปกระดูกเนื้อ ในขณะที่ราเม็งในคาซาโอกะจะใช้ซีอิ๊วกับน้ำซุปไก่พร้อมท็อปปิ้งไก่ย่างและหน่อไม้ ความสุขของการกินราเม็งคือการชื่นชมรายละเอียดที่ซ่อนอยู่ ตั้งแต่ความแข็งของเส้นไปจนถึงองศาในการหั่นหอมใหญ่ ญาติใกล้ชิดของราเม็งที่ใช้เส้นราเม็ง ได้แก่ สึเคเม็งซึ่งเป็นบะหมี่แห้งกับน้ำซุปที่รสเข้มข้นกว่าเดิมสำหรับจุ่มเส้น และมะเซะโซบะซึ่งเป็นบะหมี่แห้งแบบไม่มีซุปที่มีการใช้ซอสรสชาติเข้มข้น ตัวเลือกมีอยู่มากมายนับไม่ถ้วนและอร่อย ๆ ทั้งนั้น

คุณสามารถหาร้านราเม็งได้ทุกที่ในญี่ปุ่น ราเม็งเป็นอาหารจานด่วน หาทานง่าย แต่ร้านดัง ๆ ส่วนใหญ่จะมีลูกค้ารอเป็นแถวยาวออกมานอกร้าน เนื่องจากร้านดังกล่าวส่วนใหญ่จะมีขนาดเล็ก คุณจึงไม่ควรนั่งแช่อยู่ดูถ้วยเปล่า ๆ คุณควรรีบลุกขึ้นหลังจากรับประทานเสร็จเพื่อให้ลูกค้าคนอื่นสามารถมานั่งได้

ร้านราเม็งส่วนใหญ่จะมีเมนูน้อย และมีความหลากหลายไม่มากสำหรับชามพิเศษ และท็อปปิ้งซึ่งคิดราคาต่างกันไปตามวัตถุดิบ เครื่องเคียงจะมีเกี๊ยวซ่าหรือข้าวผัด แต่ในบางร้านจะไม่มีเครื่องเคียงเลย ร้านราเม็งหลายร้านจะไม่มีพนักงานเสิร์ฟเพื่อทำให้กระบวนการสั่งอาหารมีความเรียบง่าย ในบางร้านจะมีตู้ขายอัตโนมัติที่จะมีปุ่มเลือกเมนูต่าง ๆ หยอดเหรียญ เลือกราเม็ง ท็อปปิ้ง เครื่องเคียง และเครื่องดื่มแล้วรับตั๋ว ยื่นตั๋วให้เชฟ จากนั้นจึงรอเตรียมอาหารสักครู่

คุณอาจสังเกตว่าลูกค้าข้าง ๆ คุณซดเส้นเสียงดัง การซดไม่ใช่สิ่งที่หยาบคาย ในทางกลับกันแล้ว การซดเป็นมาตรฐานในการรับประทานราเม็ง ให้ลองซดเส้นเพื่อสัมผัสกับประสบการณ์รับประทานราเม็งอย่างเต็มที่ ไม่ต้องกังวลหากคุณทำได้ไม่ดี

ในช่วงหลังสงครามโลก ญี่ปุ่นกำลังยากแค้นจากข้าวขาดแคลนที่เลวร้ายที่สุดในหลายทศวรรษ อเมริกาได้สนับสนุนการผลิตขนมปังทดแทนเพื่อใช้เป็นอาหารราคาถูกสำหรับเลี้ยงคนในประเทศที่หิวโหย แต่โมโมฟูกุ อันโดเชื่อว่าคนญี่ปุ่นน่าจะคุ้นเคยกับอาหารเส้นมากกว่าขนมปัง เขาได้คิดค้นวิธีผลิตเส้นบะหมี่ที่สามารถเตรียมและแจกจ่ายได้อย่างง่ายดาย ในปี ค.ศ. 1958 โมโมฟูกุ อันโดได้คิดค้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบเติมน้ำร้อนภายใต้ความเชื่อที่ว่า “ความสงบสุขจะเกิดขึ้นได้เมื่อผู้คนมีอาหารกินอิ่มท้อง” เขาได้ก่อตั้งนิชชิน ซึ่งเป็นบริษัทผลิตบะหมี่ถ้วย นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้พัฒนามาไกลมาก และคุณจะรู้สึกทึ่งกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปต่าง ๆ ในญี่ปุ่นอย่างแน่นอน แฟน ๆ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปควรไปเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์บะหมี่ถ้วยในโอซาก้าอิเคดะ หรือโยโกฮามะ เพื่อเรียนรู้วิธีทำบะหมี่ถ้วยและประวัติศาสตร์ของอาหารสุดแสนสร้างสรรค์นี้

ข้อมูลทั้งหมดนี้ถูกต้อง เดือนมีนาคม ค.ศ. 2019

ข้อมูลอาจมีการเปลี่ยนแปลง กรุณาตรวจสอบข้อมูลกับเวบไซต์อย่างเป็นทางการ