วัดไดคะคุจิ 大覚寺

ไดคะคุจิที่ตั้งอยู่ในเขตอุเกียวของเมืองเกียวโต แห่งนี้แต่เดิมเคยเป็นพระตำหนัก แต่ได้แปรสภาพกลายเป็นวัดพุทธนิกายชิงงงเมื่อปีค.ศ. 876 นอกจากนี้ยังมีการขนย้ายสิ่งก่อสร้างสมัยศตวรรษที่ 16 จากพระราชวังอิมพีเรียล มายังไดคะคุจิหลังเกิดเหตุเพลิงไหม้ในสมัยเอโดะ

จากสถานีเจอาร์ซะกะ-อะระชิยะมะไปยังไดคะคุจิใช้เวลาเดิน 15 นาที ส่วนจากสถานีอะระชิยะมะบนสายเคฟุกุจะใช้เวลาเดิน 20 นาที

ตำแหน่งเจ้าอาวาสของไดคะคุจิเป็นของเชื้อพระวงศ์ที่สืบต่อกันมาหลายรุ่นจนถึงต้นสมัยเมจิ (ค.ศ.1868-1912) เพราะฉะนั้นวัดแห่งนี้จึงถือว่าเป็นสถานที่พำนักของราชวงศ์ญี่ปุ่น และยังเป็นที่รู้จักกันในนามว่าพระราชวังอิมพีเรียลซะกะ

ทางรัฐบาลญี่ปุ่นได้กำหนดให้ชิงเด็ง (พระราชวังที่ใช้สำหรับวิถีชีวิตประจำวันของจักรพรรดิ) เป็นมรดกทางวัฒนธรรมล้ำค่า และบ่อน้ำโอซะวะโนะอิเกะได้ขึ้นทะเบียนเป็นสถานที่ทางประวัติศาสตร์แห่งชาติอีกด้วย

สวนโอซะวะโนะอิเกะภายในไดคะคุจิได้ออกแบบตามสไตล์สถาปัตยกรรมจีนที่เรียกว่าจิเซ็งชูยู ซึ่งหมายความว่าสวนนี้ออกแบบมาเพื่อให้ชื่นชมจากบนเรือ บ่อน้ำบขนาดใหญ่ด้านข้างตัวสวนคือบ่อน้ำที่เก่าแก่ที่สุดของญี่ปุ่น

ปัจจุบันไดคะคุจิมีผู้ศรัทธาหลั่งไหลเข้ามาเป็นจำนวนมากเนื่องจากวัดแห่งนี้ศูนย์กลางการฝึกคัดลอกฮันยะชิงเกียว หรือก็คือพระสูตรชิ้นสำคัญของพระพุทธศาสนาที่รู้จักกันในชื่อภาษาอังกฤษว่า “The Heart Sutra”

การฝึกฝนในการคัดลอกพระสูตรนี้เรียกว่าชาเคียว ซึ่งผู้ที่ริเริ่มชาเคียวในวัดแห่งนี้เป็นคนแรกก็คือโคโบไดชิล สมบัติชิ้นหนึ่งของไดคะคุจิคือผลงานคัดลอกพระสูตรที่ว่ากันว่าตัวพระจักรพรรดิซากะเองเป็นผู้ตวัดปลายพู่กัน

โรงเรียนจัดดอกไม้ญี่ปุ่นแบบดั้งเดิมซากะโกริวหรืออิเคบานะมีศูนย์กลางอยู่ที่ไดคาคุจิ โรงเรียนแห่งนี้ดำรงรักษาธรรมเนียมโบราณและสถานะที่เก่าแก่เอาไว้ พร้อม ๆ กับผสมผสานรสนิยมสมัยใหม่ซึ่งช่วยยกระดับชื่อเสียงของโรงเรียนเพิ่มขึ้นทุกปี เทศกาลดอกไม้จัดขึ้นที่วัดแห่งนี้เป็นประจำทุกปี